Akrep ile rüyayı bir arada tutan o kanca olmasaydı Fikret’in sesini duyabilecek miydik bilinmez ama Leyla’nın adım adım uzaklaştığını er ya da geç görecektik.  

    Kitabın kapağındaki merdivenden yola çıkarak gizem dolu bir hikâyeye adım atacağımızı biliyoruz. Irmak Zileli bize bizi anlatırken dümdüz bir hikâye vadetmez, onun anlatımı da tıpkı hayat gibidir. Yürüdükçe iniş ve çıkışlar bizi kucaklar, içinden geçtiğimiz hikâye bize sorular sorar. Biz onu okuyoruz diye düşünürüz, kitaba kendimizi teslim ettiğimizden haberimiz yoktur. 

    Kitabın sonundan başına doğru gelelim, hikâyeyi ters yüz edelim, tersinin mi yoksa yüzünün mü daha can yakıcı olduğuna okuduktan sonra siz karar verin. 

    Leyla’nın neyi neden yazacağı ile ilgilenmeyen Fikret bir gün Leyla’nın dolup taşan sayfaları ile karşılaşır. 

“…Kâğıtta dalların ve yaprakların gölgesini fark etti. Dalıp gitti bir süre. Dışarıdaki esintiyi duyar gibi oldu. Parmaklarını hem dalların, hem de karısının el yazısı üzerinde gezdirdi.”

    Rüyalarını yazıyordu  Fikret, mesleki bir tutkuydu belki de. Kendisi rüyalarını bile yazarken Leyla’nın cümlelerini kâğıt üzerinde görmek neden onu mutlu etmemişti? Sadece Fikret değil, Leyla’nın babası da kızının sayfalarına değer vermemiş, yazdıklarını görmezden gelmişti.

 

 Leyla’nın çevresindeki erkekler aynı kalıptan çıkmış gibiydi, Kudret Bey’in yerini Fikret almış,  Leyla bir gölgeden diğerine sığınmıştı. Şimdi  ise gölgeden güneşe adım atmaya hazırdı.

    “Fikret benim topuklu ayakkabı giymemi ister. Tam bir kadın oluyorsun der… Fikret tam bir erkek olduğundan emin. Bunu göstermek için yapılmış özel bir ayakkabı giymesi gerekmiyor.

Tam olmak neden bu kadar önemli? ”

    Evden çıktı Leyla, apartmanın kapısı gürültüyle kapandı. Olsun. Belki de Leyla’nın atmadığı çığlıklar kapıda birikmişti. Bu özgürleşme hikâyesinde kapının da bir sesi olmalıydı.

    Fikret Leyla’nın nerede olabileceğini bilmiyor. Şimdiye kadar hep sağ yoldan kütüphaneye gitti Leyla, o sabah sol taraftan bilmediği sokaklara adımını attı. 

    “Fikret benim yerimin kütüphaneler olduğunu söyler hep. Bilgi ancak benim gibi sadık okurlar tarafından himaye edilebilirmiş.”

    Leyla sokaklara yabancı ama sokaklarda gördüğü insanlar ile tanışık. Eda ile birlikte  Mecnun’u arıyor. Mecnun,  Leyla’yı  kaybettiği bebeği ile buluşturuyor. 

    “Mecnun evine dönmek isterken can verdi. Ben evden uzaktayım. Benim evim neresi bilmiyorum aslında.”

    Memur, Fikret ‘e Leyla ile ilgili sorular sorarken Leyla’nın annesinin de bir gün evden gittiğini öğreniyoruz. Anne geri dönememiş. Trafik kazası demişler.  Leyla araba kullanmıyordu, bu iyi bir şeydi.

    “Karımın intihara eğilimi olup olmayacağını siz bilecek değilsiniz… Bırakın da bu kadarını bileyim artık.”

    Leyla, yemek yediği yerde bir çiftle karşılaşır. Öfke, masada üçüncü kişi olarak oturmaktadır. Belki de Yasemin Leyla’dır.  Serkan, Fikret, Kudret… İsimlerin değiştiği duyguların değişmediği hayat tüm kadınlara eşit olarak pay edildiğinden mi bilinmez, Leyla’nın yan masadan işittikleri hiç de yabancı değildir.

    Leyla neden bunca yıl beklemiş gitmek için? Kitap boyunca, ona en çok bunun için kızıyoruz. Zamanı vardı ya her şeyin… Leyla için de sola sapmanın zamanı o sabahtı belki de… Yürüyen Leyla,  arayan Fikret gibi görünse de, başından beri kendini arayan bir kadındı Leyla, Fikret ise kendisi için hazırladığı,  yeterince iyi olan hayatında sakince yürüyendi. İkisinin hayatını da yeni baştan okumak gerekirdi. 

    Leyla sadece yazdı mı, yoksa gerçekten o yürüyüşe çıktı mı sorusu her okuyucuda farklı bir cevap bulacaktır. Geçmişten getirdiklerimiz ile kendi hikâyemizde Leyla mıyız, yoksa Fikret mi? Bizi derin sulara bırakan bu kitabı okurken zihnimiz sayısız soruya cevap arayacak. Kitabın sonunda “Giriş” bölümü ile karşılaştığınızda, kendinizi  kitabın kapağını yeniden açarken bulacaksınız. 

    Sevgiyle ve kitapla…