Nihayet başlangıç müziği çalmaya başlamış, başrol oyuncusu gözlerini açarak daldığı derin hayallerden gerçek hayata giriş yapmıştı. Tiyatronun başlangıç müziği, oyunun başlama saatini gösteriyordu, demek ki saat sabah 8 sularıydı. Yatağının sol köşesine eğildi, bütün odayı çınlatan telefonunun alarmını kapattı. Her zaman yaptığı gibi alarmın erteleme butonuna basabilirdi, fakat bugün onun için farklıydı; kaldı ki artık hayatını ertelemeye niyeti yoktu. Doğruldu yatağının ucunda; önce sol, sonra sağ ayağını bastı zeminin üzerine ve ayağa kalktı. Bu uzun zamandır unuttuğu bir duyguydu. Düşüncelerini karanlık zindanlarda hapsetmişti, fakat şimdi negatif duygularının tahliye edildiği gündü. ‘Şimdi gücünü toplama zamanı, her şey bugün yeni başlıyor’ dedi. Kendini dinlemek güzeldi, o insanın en yakın arkadaşıydı, bunu da öğrenmişti artık. Umutla kalktı yatağından, uykusunu ondan çalan sabaha bu kez isyan etmeden… İçindeki heyecanla önce yüzünü yıkadı, sonra aynada kendisini bir süre izledi. Yüzünü bu kadar detaylı incelememişti uzun bir süredir. Daha önce ne kadar güzel olduğunu fark etmiş miydi? Hayır, sanmıyordu. Gece boyu ağladığı zamanlarda, gözlerini sabahları makyajla gizlemişti hep. Bugün yine makyaja ihtiyacı vardı aslında, ama gözlerini açığa çıkaran sürmeye değil, dudaklarından başlayıp tüm yüzüne yayılan makyaja: “Gülümsemeye”… Yaptı yaklaşık 1 saniye süren makyajını.. Odasına geri döndü sahnenin perdesini aralayıp, seyirciye bir göz atmak için. Tek pencereli odasından perdeyi araladı, seyirci bugün sadece beyaz giymişti onun için. Salon tıklım tıklımdı.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hepsi de onu görmeye gelmişti. Hızlıca kıyafetlerini giymeliydi, oyun başlamak üzereydi. Yaklaşık 5 dakika içinde hazırlandı ve apartman merdivenlerini ikişer ikişer indi. Apartmanın giriş kapısını araladığında seyirciyle buluşmuştu nihayet. Seyirci alkışlamaya başladı ve giderek alkışın şiddetini arttırdı. Uzun bir zaman sonra ilk defa karşılaşmıştı bu beyaz giyimli seyirciyle, ‘bu sefer erken geldin kar’ dedi. Mucizelere inanırdı, kar bu kez onun için gelmişti, onun yaptığı başlangıçları paylaşmak, bu güzel günde onu selamlamak için. Beyninden başlayan güç bütün vücuduna yayıldı, seyirci yağışını hızlandırdı, alkışların şiddetini tüm benliğinde hissetti. İşte tam zamanıydı bu güzel hafta sonunun tadını çıkarmanın, kafasında yapması gereken planları tasarlayarak… Yapması gereken… Hayır, onun tiyatro oyunu farklıydı, oyun yazarlarının yazdığı oyunun dışına çıkacaktı bugün, tam tersine kendi yazdığı oyunu oynayacaktı, hem belki de başrol oyuncusunu kaybetmeyi göze almazlardı. Onun oyununda birden fazla oyun yazarı vardı, işte bir tanesi atmıştı yaklaşık 5 dakika önce telefonuna mesaj; ‘Acil seni görmem gerekiyor, bugün buluşabilir miyiz?. Gülümsedi. Yine ne anlatacaktı acaba? Yine sevgilisiyle kavga ettiği günlerden biri miydi? Yoksa aile problemleri miydi? O da olmasa işinde patronuyla kavga etmiştir diye düşündü. Varsa yoksa kendi dertlerini anlatan bu insan hayatında gereksiz bir ayrıntıydı. Bak arıyordu şimdi de. Açtı telefonu son noktayı koymak için. ‘Bugün müsait olmadığını, aslında bu hafta çok yoğun olacağını söyledi. Oyun yazarı sinirlendi başrol oyuncusuna. Onun planladığı şey bu değildi, nerede görülmüştü başrol oyuncusunun metin dışına çıktığı. Muhtemelen kovacaktı başrol oyuncusunu en kısa zamanda. Gülümsedi başrol oyuncusu. Bu perdeden kovulsa bile onun oyunu hep devam edecekti. Etrafına baktı. Sağa sola koşturan insanlar onun oyunundaki dansçılardı.