Sus dedi soluk soluğa. Sus ve koş. Eli elimde. Yüreğim ağzımda. Başka bir diyardan gelmiş gibi allak bullak edip kalbimi alıp sürüklediği girdaba şimdi, durup dururken bir de elimi tutup sus ve koş demesi eklendi. Kim bilir nereye kadar bu çarpıntı. Kelimelerimin toparlanamayıp cümle olamaması. Elimin terlemesi. Yanaklarımın kızarması. Yüzümde dalga dalga gölgeli ışık oyunları.

   Durmaya çalıştım.

   Bırakmaya çalıştım elini.

  Ardına döndü hızını yavaşlatıp. Öbür eli de eklendi elimi tutuşuna. Şimdi dedi bırakma, hiç sırası değil.

  O an kokusu esti rüzgârla yüzüme. Burun deliklerimden beynime giden yolda dans başladı. Cesaretimin adımı kararsızlıkla durduğu eşikten atladı, koşmaya devam.

  Eteklerimde bir yelkenli, rüzgârın ona doğru savurduğu. Bu sefer onun önüne geçtim ellerini sımsıkı tutup neyden kaçıyorsa ondan kaçan kişi bendim sanki. Elimin onun elini sürüklediği gittiği yere, kaçtığı yerden.

  Bu sefer sıkıca tuttuğum ellerimi sıcacık sarmaladı ve yavaşlattı yavaşlayan adımları adımlarımı. Ardıma döndüm neden dercesine baktım gözlerine...

  Gözlerinin ışığı alengirli bir filmde yavaş çekim gibi, fırtınada durgun bir su gibi, yaz yağmuru gibi, panayır yeri gibi şarkılı şenlikli. Yavaşlayan bir hızla yaklaştı yüzüme yüzü, alnını aldı dudağıyla soluğu arasına, gözlerim kapandı. O an durduk.

İşte ben hala oradayım; saçma sapan bir kurşunun delici sesinde değilim, o kurşunla delinen sırtında, sırtından sızan kana bulanan ellerimde değilim. Başucunda çığlık çığlığa kopan feryadımda değilim. Ellerinin omzumdan çekilirken ki yavaşlayan o kayıp anda değilim.

  Ben hiçbir yere, hiçbir ana; hiçbir zaman, hiçbir yerde o kadar ait olmamıştım ki. Alnım dudaklarınla nefesin arasında hep o yerde, o anda sevgilim...