Yalnızken çok kalabalık olursun bazen, kovamazsın da kendini kendinden.

​

Yalnızlaşmak neden kalabalık bir çağrışım yapıyor zihne hiç düşündün mü? Hiç düşünmedim? İçin, içim, içimiz çok kalabalık çünkü. Bundan dolayı insan kendi kendine yeter de bazen artar. Taşar, savrulur, kapılır…

​

İç dehlizlerine deli gibi âşık bir kişi tanıyorum. Bütün içindeki herkesi avutan,

durduran, cesaret veren, susturan, yürü diyen, uyutan, uyutan, uyutan...

​

Bu kişi sen olabilir misin? Olabilir misin?

​

Bazen sadeleşmek ister bünyesi insanın. Ne çok çoğalmışsındır. Kalabalık,

dağınık, karmakarışık bir iç dizayn. Her yer her yerde. Bunları toparlamaya

çalışmazsan tüm bu darmadağınıklığının ortasında kendine bir küçük

alan açıp oturursun orada.

​

İşte orada öylece oturuyorum.

​

Kendi evinde bir misafir gibi. Ortalığı toplamak için hiç çabalamayan. Bazen her şey gözüne batar; kitaplar ortada, defterler, fotoğraflar, çamaşırlar; kirlisi de temizi de. Bütün çekmeceler dağılmış içi dışı her şey atılmış dağılmış ortaya. Fincanlar, izmaritler, şişeler, tabaklar, anılar, mektuplar, yazılar, kitaplar, kâğıtlar, kâğıtlar, kâğıtlar…

​

Bazen de umurunda bile olmaz dağınıklığın hiçbirisi.

​

Tam orta yerinde oturuyorum bütün bu dağınıklığın. Kör topal, aksi lanet, müteşekkir mütebessim, minnettar isyankâr bin farklı şekille geldiğim bu yerde oturuyorum dizlerimi göğsüme çekip bin başıma.

​

Yalnızken çok kalabalık olursun bazen. Demişim bir zaman, o çıkıp geliyor ansızın. Deme diyorum yalnızlığımı damarlarına kadar yalınlaştırmak istiyorum yine kendi ellerimle. Ellerim buna güç yetiremeyecek gibi sanki. Ellerim ağrıyor. Ayaklarım uyuşuk.

​

Bir yer düşlüyorum. O yer uykuda bana ait oluyor ve bu yüzden bol bol uyuyorum.

​

Hadi kalk diyor bir ses; kalk! Burası da uykundaki yer gibi olabilir kalk! Git diyorum başımdan git. Dünya uykumdaki yer gibi güzel olmak için çok elverişsiz. Emin misin, yanılıyor olabilir misin?

 

Olabilir miyim? Olabilir miyim? Olabilir miyim?