Dipten Ses Veriyorum

Sinem ÖZCAN

Adaletin geç geldiği bu topraklarda sana yapılan geç teslimata kızacak, üzülecek ama artık şaşırmayacaksın.

"Her şey buraya kadar mıydı?" dediğin oldu mu hiç?

Bir kısmınız ohhoo dedi bile, bir bölük ise tepki vermeden anılara gitti flaş bek, flaş bek, flaş bek... Elle tutulur bir kalabalık da kırılıp değişeceği güne ulaşamadı ki henüz, bir boş bakıyor gibi bana. Ama yakındır vuslat, dünya ile düz gideni, kaçabileni görmedim. O vakit fragman olsun bu anlatacaklarım, geleceği gelmeden fısıldamak, kulağa kar suyu kaçırmak niyetiyle... İbadet olsun bilene, bilip de anlatabilene!

Olgun insan olma yolunda ego törpüleyen, nefs terbiyeleyen yaşanmışlıklardır. Kimisi bundan ders çıkarır köşelerini esnetir, kimisi de daha da sertleşir bine bin katar çorak ruhunda. Bahtınıza ne düşer, imtihana nerden girersiniz bilmek zor ama... Bazılarımız yanlış çağda yaşayarak birbirinden habersiz aynı bedelleri ödüyor hayatta.

Taa en baştan bize denilen: "Eliniz kalem tutarsa ve heybenize ne koyarsanız yolunuza da onu dökersiniz" idi. Kimimizin ebeveyn takımı mektepliydi, bir bilinç dahilinde yolladı fakülte kapılarına çocuğunu; kimisi ise -geriye kalan devasa çoğunluk- alaylıydı, topraktan emekten yorgunluktan ötesini bilmezken bir cebine zorla giren kuruşun güveniyle gönderdi üniversite kapısına yavrusunu. Orijin noktaları aynı olmakla birlikte, okumayanın "benim gibi olmasın" dediği çocuğuna yüklediği anlam da bir o kadar kıymetli ve ağır olacaktı.

Velhasılı amfi sıralarını dolduran umutlar, başlı başına bir hayat kurmaya yetmedi. Kepi fırlatmayla çöken işsiz sıfatı, daha cüppeleri çıkarmadan üstümüze üstümüze yapıştı. Biliyorduk ki artık cebine para girdiği kadar insan olacaktın. Kimsenin umrunda olmayacaktı insan olma bilincin mesela, ya da maneviyatına ne kattığın bu arada. Dersine giren akademisyeninden tut, sana meslek tanımı vaadeden eğitim sistemine kadar hiç bir hiyerarşinin önceliği olmayacaktı hangi birikimle gelip yine yedeğinde ne götürdüğün.

Bir gözetim dahilinde gerçekleşmediğinden, sadece bireyin his dünyasına etkiyecekti bu kimindeki kibir kimindeki gurur. Bir işe girsen iliksiz cüppesine ilik uyduran hukukçu hamlığında sana hürmet edecek olanlar, ağızlarını tek tarafa kasarak adamakıllı alay edip gülecekler yine sana bir zaman. Toplum bir diğerinin acısından nemalanmaya koşullanmışken, yakından takip edecekler hayatındaki olumsuzluklar hâlâ devam ediyor mu merakıyla. Senin olduramadıkların onların tatmin meselesi olacak yine bir zaman.

Adam kayırmacılığın, liyakatsizliğin, vasıfsız vasıflıların ortasına düştüğün bir zamanda cahiline mi üzülesin, yoksa diplomalı eğretisine mi bilemeyeceksin. Kendinden mi şüphe etmeyeceksin, vesveseye vurup günü güne mi ulamayacaksın, öz canından vazgeçtiğin anların mı olmayacak... O çaresizlikle daha neler yapmayacaksın. Dipten ses verecek yine kendi yankına bir tek kendin kulak vereceksin. Kes, kopyala, yapıştır mantığıyla yol alanlar senin haklı ama badanaj yapan ilerleyemeyişine bıyık altından gülecekler. Hep gülecekler... Hep! Gülmek devrimci bir eylemken bunların yüzünde gözünde faşist duracak gülmeler. İki kelimeyi yan yana getiremeyenler, o iki kelimeyi büyük yerden seçmişse kazanımlarına kazanım ekleyecek. Senin bu arada yapabileceğin tek şey kendi insanlığına tutunmak olacak. Çünkü gücün yetmeyecek, mevkin yetmeyecek, dayın yetmeyecek. Bir zaman çabalayacak, kendime daha ne katarım, birikimli ilerlersem yaparım, ama mutlak yaparım inancını güdeceksin. Lisansın yükseğini de yapacaksın, doktorasını da... Sonra hep deneyip hep yanılarak tahammül gücünün kalmamasıyla tevekküle sığınacaksın. Umut öyle kötü bir yaradılış ki hiç ummadığın anlarda nüksedecek, bir yanacak bir sönecek, yaklaştıkça uzaklaşacak, o kalp o istekler o yaratıcılık nasır bağlayana kadar döngüye devam edecek. Kısır, çorak, dölsüz, ne dersen de o döngü devam edecek yine bir zaman.

Ama gün gelecek... Treni görmesen de sızan bir ışığın gelecek vagonlara işaret ettiğini anlayacak kıvama geleceksin nihayetinde. Her şey çok güzel olacak inancı, bir derin nefes olacak. Yavaş olsun, benim olsun, bizim olsun diyeceksin. Senin bilgi birikimini, insanlığını da çalamazlar ya! Hayallerinden bir gün mutlaka müjdeleneceksin. İnan buna!

Adaletin geç geldiği bu topraklarda sana yapılan geç teslimata kızacak, üzülecek ama artık şaşırmayacaksın. Daha da mühimi her şey buraya kadar mıydı diye kahretmeyi bırakacaksın. Çözemediğin şeyin edebiyatını yapmayı bıraktığın gün, işte o zaman olacak ve dahi olduracaksın...