Bugün  insanlık kaygı ve korku duyguları ile baş başadır. Unutulmaması gerekir ki kaygı ve korku en az virüs kadar bulaşıcıdır. İçinde bulunduğumuz durumda kaygıyı ve korkuyu yok etmeyi çalışmamız beyhude bir çabadır. Hedefimiz bu olmamalıdır. Hedefimiz kaygılarımız ve korkularımızı da yanımıza alarak yaşamımızı sürdürmeye çalışmak olmalıdır. Onların bize bu süreçte eşlik edeceklerini “kabullenmeliyiz”. Onlar bizim düşmanımız değil, onları düşman gördükçe ve direndikçe üzerimizdeki güçlerini arttıracaklardır. Geldiklerine göre bir nedenleri var, ya bizi korumaya çalışıyorlar ya bize kaçırdığımız bazı şeyleri göstermeye çalışıyorlar ya da silkelemeye çalışıyorlar bizi veya hak ettiği değeri veremediğimiz şeyleri anlamamıza yardımcı oluyorlar. Belki de diyorlar ki şu ana kadar hayatını yanlış yaşadın başka türlüsü de var. Kulak verelim onlara, mesajlarla geldiler. Bize yeni şeyler öğretmek için buradalar. Bizi geliştirmek ve iyileştirmek için buradalar. Onlar öcü değil. Bugün acı veriyorlar ama biz başka türlü nasıl güçlenebiliriz ki? 

​

    Usta şair Şükrü Erbaş’ın unutulmaz şiiri “Ömür Hanımla Güz Konuşmalarında” söylediklerine kulak verelim; “…Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?...”

    

   Ama işin aslı şudur ki; alışkanlıklarıyla var olan, hayatının her alanını kontrol etme çabasında olan, konformist, belirsizliğe asla tahammülü olmayan ve sabırsız modern insana göre değildir yaşanmakta olanlar. Düzeni bozulmuştur. Rahatı bozulmuştur. Yaşamında sağladığı muazzam kontrolünü yitirmiştir. Özgürlüğü kısıtlanmıştır. Sabır göstermek zorundadır. Beklemek zorundadır. Belirsizliğe kendini bırakmak zorundadır. Herkesle eşit hale gelmek zorundandır. İşte bu büyük bir dramdır. Bu en büyük kabustur. En büyük kabusu yaşamaktadır modern insan, lüks konforlu evlerinde kaygı içinde beklemektedir. Halbuki o her istediği anda her istediğini yapmaya muktedirdi. Şimdi evinden bile çıkamamaktadır. İnsan kendini hiç olmadığı kadar aciz hissetmiştir. İnsanlık “acze düşmek” duygusuyla tanışmıştır. Dünyanın en güçlü ülkeleri, süper güçleri acze düşmüştür. Halbuki insanın doğasında vardır her daim güçlü ve yeterli olma isteği. Bugün bu istek hiç olmadığı kadar büyük bir hasar almıştır. 

 

    Artık “normalleşme” sürecindeyiz. İnsanların virüsle ilgili bilgileri biraz daha artmıştır, virüs eski direncini yitirmiştir (bazı uzmanlara göre), karantina büyük ölçüde kalkmıştır. Her şeyden önemlisi artık insan evladı başına geleni yavaş yavaş da olsa kabullenmeye başlamıştır. Yeni yaşam şekline kısmen de olsa insanlar alışmaya başlamıştır. Ama hâlâ dünya uzun zamandır yapılan onca araştırmaya rağmen virüs hakkında çok sayıda bilgiye ulaşamamıştır, salgını önleyememiştir. Tehlike sona ermemiştir, ki bazı teorisyenlere göre güçlü bir olasılıkla ikinci bir dalga beklenmektedir. Bu durumda insanlığın alması gereken mesajlardan biri sanılanın aksine içinde yaşadığımız modern dünya sisteminin birçok sorunu çözecek güçte olmadığı, diğeri ise insanlığın her alanında belirsizliğin kabaullenilmesidir. İnsan bunu kabullenmeden doğru bir yaşam süremez.

 

    İnsan evladı “gerçekliği” yansıtan bu önemli mesajları doğru bir şekilde okumalı, görmezden gelmemeli ve içselleştirmelidir. Ama insan evladının acı veren gerçeklere karşı duruşu inkârdır, yok saymaktır ve kaçmaktır. Rahatsız edici haberlerden kaçan, gerçekleri duymayı reddeden, kendi dünyasında kurduğu gerçeklere inanmayı tercih eden, kendini ve sevdiklerini pamuklara saran, konfor alanından çıkamayan ve “iyi hissetmek” ile kafayı bozan modern insanın artık kendi türünün “hakikatiyle” tanışmasının vakti gelmiş, hatta geçmektedir. İnsan bu acı verici gerçeklerle barış içinde yaşamayı öğrenmelidir. İnsan olabilmek, insan gibi hissedebilmek, kendini ve ötekini anlayabilmek ve yaşamı sürdürebilmek için yegane yol budur! Aksi takdirde insanın kendine ve ötekine olan yabancılaşması bitmeyecektir. Varoluşsal krizleri sona ermeyecektir. Belki başımıza gelen bu felaket doğru yaşamamız için bize iyi bir yol gösterici olacaktır.

     Bazen bir felaketi anlamak bir yaşamı anlamaktır!