Kapak Kızı, Yeşil Peri Gecesi ve Osman kitaplarının yazarı Ayfer Tunç, kitapları birbirinin devamı olarak kaleme almış. Can Yayınevi tarafından basılan kitaplar yaptığı baskı sayılarıyla okurlar tarafından gereken ilgiyi görmüşe benziyor.

   Üçlemenin ilk romanı olan Kapak Kızı’nı 2004 yılında yeniden kaleme alan yazar, romanı yeniden yazma sebebini şöyle açıklıyor: “Sözün har vurup harman savrulduğu bu romanın elden geçebileceğini düşündüm.” Yazar ilk kitabı olan Saklı hakkında yazılan bir yazıda “söz ekonomisine önem vermediği” şeklinde yapılan bir eleştiri üzerine bu karara varıyor. Gerçekten de Kapak Kızı romanı üçlemenin diğer romanlarına göre daha akıcı ve bir solukta okunuyor. 

  Romanda asıl kahraman Şebnem yer almaz. Şebnem’in annesinin kuzeninin kızı Selda ve amcasının oğlu Ersin, Ankara – İstanbul arası tren yolculuğunda tesadüfen tanışırlar. Selda ve Ersin’in trenin lokantasında aynı masaya oturmaları ile başlayan ve o lokantada çalışan Bünyamin’in etkileşimi ile devam edenler bir tren yolculuğu boyunca anlatılır. Özellikle Bünyamin karakterinin iç konuşmaları,  eşiyle ilgili zihninde yarattığı sanrıların anlatımı bence kitabın en samimi ve en etkileyici bölümleri. Ersin ve Selda sohbet boyunca Şebnem’in bir dergiye verdiği pozlar üzerinden kendilerini ve hayatı sorgularlar. Kendi güvenli aile ortamlarında risk almadan yaşayan iki insan bir araya gelmiştir. Selda kendi karşıtını oluşturduğunu düşündüğü Şebnem’i anlamaya çalışır. Şebnem’in hayattan öç aldığını,  onların ve ailelerinin ahlakını sorgulamaya ittiğini söyler. “Şebnem bizi kendimize bakmak zorunda bıraktı,” der. Bu üçlemenin ilk romanını okurken,  Nietzsche’nin  “Kim namus ve ahlak şövalyeliği yapıyorsa, bilin ki en namussuzu odur” sözü zihninizi kurcalar. 

     Yeşil Peri Gecesi kitabında ise söz sırası asıl kahraman Şebnem’dedir. Şebnem acılarla dolu geçen çocukluğunu,  neden o pozları verdiğini, Osman’la evliliğini ve son olarak Emniyet Müdürü ile yaşadığı skandalın sebebini uzun uzun anlatır. Yazarın da söylediği gibi “Şebnem’in tepesinde asılı kalmıştır ağır yaralı çocukluğu”. Annesi ile yıllar sonra hesaplaştığında “bir köküm yok” der hayatta. Şebnem’in babası bir iş kazası geçirir ve kolunu kaybeder. Tüm o mutlu aile hayatı küçük yaşta altüst olur. Şebnem de annesi gibi çok güzeldir. Güzelliğini hep insanlardan öç almak için kullanır. Şebnem’in hayat yolculuğu “İnsanın kaderi ruhunda saklıdır,” diyen Heredotos’u haklı çıkarır türdendir. Arka kapağında kitap için “Cumhuriyet elitlerinin düşkün kuşakları ile orta sınıfın can çekişen tutunamayanlarının karşılaştığı trajik bir karnavala dönüşen kapak kızının romanı” der.  Ben Cumhuriyet elitleri kavramının yergi olarak kullanılmasından rahatsız olan bir okur olarak bu tip tanımlamaları,  romanda anlatılana gereğinden fazla bir anlam yükleme çabası olarak görüyorum. Zira romanda geçen olaylar “elitizm” ile “sonradan görme”liğin birbirine karıştığı bir dönemi kapsıyor (tabii bu benim şahsi düşüncem). Kitapta Edip Cansever, Oğuz Atay ve Turgut Uyar gibi pek çok şair ve yazardan da alıntılara yer verilerek zenginleştirilen anlatım şiirsever okuru da heyecanlandırır. Üçlemenin her iki kitabında da Ermeni komşularla iyi ilişkilere yer verilmiş. Bu detay da İstanbul’un kültürel zenginliğini bize bir kez daha hatırlatarak kurguyu derinleştirmiş. Yeşil Peri Gecesi romanında Osman’a kızarken Osman kitabında üzülürsünüz. Roman da olsa gerçeğin her zaman göründüğü gibi olmadığını son roman olan Osman bitene dek fark edemiyoruz, tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi…