“Arayış…”

    Ne içindeyim zamanın/ Ne de büsbütün dışında/ Yekpare geniş bir anın/ Parçalanmaz akışında… Zaman şiiriyle ve Huzur romanıyla bilinen Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Âdem’le Havva hikâyesi de en az şiirleri ve romanları kadar efsanedir. 

   Tanpınar, hikâyeye aşkın gelişiyle doğanın uyanışından bahsederek giriş yapar. “…akşam güneşi, meyvalı narların, incirlerin, ağır akışlı, berrak suların arasından kendisini hâlâ eskisi gibi sanmak istiyordu fakat birçok şey değişmişti. Âdem, uykusunda Rab’ı görmüş Rab üstüne doğru eğilmiş ona gülmüş ve sol böğrüne kapanmıştı, yarım uykusunda birden bir tarafının boşaldığını hissetti.” Ve boşluk hissi Âdem’in rüyasından miras kaldı.

​

          Âdem, Havva’yla karşılaşır…Boşluğunu yokladı kendi böğründen çıkan bu sıcak, yumuşak varlığa baktı. …benliğine bir düşünce, bir vehim, bir haz gibi sokulan varlığı gördü.  Gidenin boşluğunu doldurmak için bir düşünce, bir vehim Âdem’den miras kaldı.” …istemsiz onu kendine doğru çekti.” Çekim yasası Âdem’den mirastır. 

     Âdem, kendine öğretilen kelimelerde bu varlığın ismini bulamayınca ona bir isim aradı zihninde. “…hayır bu bir melek değildi, bir yıldız da değildi. Ve bulamadı. Adını koyamamak Âdem’den miras kaldı. Âdem, hiçbir varlığa bu kadar yakınlık hissetmemişti. İlk defa Kadim Nizam’dan kopmuştu. Bu kopuşu sorgularken rüyasını hatırladı.  Rab,  ona gülümsemiş ve sol yanına kapanmıştı. Ah! Sol yanımız…